Σκέφτηκα και ξανασκέφτηκα όσα γράφατε στο προηγούμενο post...
Ανάμεικτα συναισθήματα που μου έδωσαν την "επιβεβαίωση" της πραγματικής μου θέλησης να φύγω μακριά, αλλά και δυσκολία να αναλάβω ευθύνες που με τρομάζουν...
Σκέφτομαι πάλι πως είναι η ζωή μου αυτή και κανενός άλλου, αλλά πάλι φοβάμαι.
Ίσως όντως να φοβάμαι την μοναξιά όπως λέει ο talisker στο σχόλιο, ίσως πάλι να είναι ο φόβος του αγνώστου...
Είναι δύσκολο, να αφήσεις τα πάντα πίσω σου και να αλλάξεις τη ζωή σου.
Έχει πονέσει το κεφάλι μου να σκέφτεται, αλλά κάθε φορά που δειλιάζω κάτι σκυρτάει μέσα μου και συνεχίζω να επιμένω στις επικείμενες αποφάσεις μου...
Αναλογίζομαι πως κανένας δεν θα με καταλάβει σ'αυτή την απόφαση γιατί υποκρινόμουν πως όλα πάνε καλά...
Αλλά και τι να κάνω; Εύχομαι να καταφέρω να αλλάξω τα πράγματα και αυτό να είναι το τελευταίο post αυτού του blog...
Εύχομαι να μπορέσω στο μέλλον να φτιάξω ένα blog όλο ευχάριστα πράγματα που θα δίνουν ελπίδα επειδή θα πηγάζει από μέσα μου...
Δεν ξέρω γιατί αλλά μεταξύ των άλλων υπολογίζω και τη δική σας άποψη...
Θέλω να φύγω...

ΥΓ: Ευχαριστώ προκαταβολικά όλους όσους βοήθησαν με το σχόλιό τους: trying escape the truth, ampot, drunksoul, talisker, the dagger. Θα ήθελα να ευχαριστήσω ειδικά (χωρίς να τους ξεχωρίζω) τις άθλιες κόρες για τις ευχάριστες στιγμές γέλιου που μου χάρισαν και τη vampiria που ήταν τόσο καλή μαζί μου...

Πάντα υπάρχουν οι καλές στιγμές και οι κακές. Ξεκινάω έτσι γιατί είναι η ουσία, και σε κάθετι που σχεδιάζουμε υπολογίζουμε πάντα πως μπορεί τα πράγματα να μην πάνε και όπως θέλουμε...

Τι γίνεται όμως όταν αυτό είναι δεδομένο; Και μάλιστα όταν άτομα που σ'αγαπάνε σε εμποδίζουν συνεχώς άθελά τους (ή και ηθελημένα μερικές φορές). Πως μπορείς να αποκόψεις τον ομφάλιο λώρο και να πας μπροστά όταν άλλοι μπαίνουν στη ζωή σου;

Δίλλημα που δύσκολα ξεπερνιέται, ειδικά όταν τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα.

Λένε πως πραγματικοί ηγέτες ήταν αυτοί που έβλεπαν μπροστά και έπρατταν πολλές φορές ενάντια στη θέληση του ίδιου του λαού τους.

Μήπως ήρθε η ώρα να ηγηθώ της ζωής μου;

Να κρίνω; Και τελικά να κριθώ;

Γιατί η αποκοπή συνεπάγεται και μοναξιά...

Τι διαλέγουμε λοιπόν;;;