Σκέφτηκα πως, αυτά που θέλω να γράψω, δεν έχουν θέση πλέον εδώ.
Άλλωστε όταν χτίζεις σε κάτι παλιό, ασχολείσαι ακόμα με το παρελθόν.
Έτσι θα μεταφερθώ σε νέο blog...
Ηere it is then:

http://cage-of-dreams.blogspot.com

"In the game of life, we live and die

it's a one-way street, we gotta make it out alive

and never let them drag us down..."

Και να'μαι πάλι εδώ...

Μετά τον πάτο λένε... μόνο ανεβαίνεις!

Γιαυτό και δεν άντεξα... να μην αλλάξω.

Γιατί η εσωτερική αλλαγή είναι που έχει σημασία...

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις εμπειρίες του διαστήματος που πέρασε.

Καλώς σας (ξανά) βρήκα λοιπόν!

Σκέφτηκα και ξανασκέφτηκα όσα γράφατε στο προηγούμενο post...
Ανάμεικτα συναισθήματα που μου έδωσαν την "επιβεβαίωση" της πραγματικής μου θέλησης να φύγω μακριά, αλλά και δυσκολία να αναλάβω ευθύνες που με τρομάζουν...
Σκέφτομαι πάλι πως είναι η ζωή μου αυτή και κανενός άλλου, αλλά πάλι φοβάμαι.
Ίσως όντως να φοβάμαι την μοναξιά όπως λέει ο talisker στο σχόλιο, ίσως πάλι να είναι ο φόβος του αγνώστου...
Είναι δύσκολο, να αφήσεις τα πάντα πίσω σου και να αλλάξεις τη ζωή σου.
Έχει πονέσει το κεφάλι μου να σκέφτεται, αλλά κάθε φορά που δειλιάζω κάτι σκυρτάει μέσα μου και συνεχίζω να επιμένω στις επικείμενες αποφάσεις μου...
Αναλογίζομαι πως κανένας δεν θα με καταλάβει σ'αυτή την απόφαση γιατί υποκρινόμουν πως όλα πάνε καλά...
Αλλά και τι να κάνω; Εύχομαι να καταφέρω να αλλάξω τα πράγματα και αυτό να είναι το τελευταίο post αυτού του blog...
Εύχομαι να μπορέσω στο μέλλον να φτιάξω ένα blog όλο ευχάριστα πράγματα που θα δίνουν ελπίδα επειδή θα πηγάζει από μέσα μου...
Δεν ξέρω γιατί αλλά μεταξύ των άλλων υπολογίζω και τη δική σας άποψη...
Θέλω να φύγω...

ΥΓ: Ευχαριστώ προκαταβολικά όλους όσους βοήθησαν με το σχόλιό τους: trying escape the truth, ampot, drunksoul, talisker, the dagger. Θα ήθελα να ευχαριστήσω ειδικά (χωρίς να τους ξεχωρίζω) τις άθλιες κόρες για τις ευχάριστες στιγμές γέλιου που μου χάρισαν και τη vampiria που ήταν τόσο καλή μαζί μου...

Πάντα υπάρχουν οι καλές στιγμές και οι κακές. Ξεκινάω έτσι γιατί είναι η ουσία, και σε κάθετι που σχεδιάζουμε υπολογίζουμε πάντα πως μπορεί τα πράγματα να μην πάνε και όπως θέλουμε...

Τι γίνεται όμως όταν αυτό είναι δεδομένο; Και μάλιστα όταν άτομα που σ'αγαπάνε σε εμποδίζουν συνεχώς άθελά τους (ή και ηθελημένα μερικές φορές). Πως μπορείς να αποκόψεις τον ομφάλιο λώρο και να πας μπροστά όταν άλλοι μπαίνουν στη ζωή σου;

Δίλλημα που δύσκολα ξεπερνιέται, ειδικά όταν τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα.

Λένε πως πραγματικοί ηγέτες ήταν αυτοί που έβλεπαν μπροστά και έπρατταν πολλές φορές ενάντια στη θέληση του ίδιου του λαού τους.

Μήπως ήρθε η ώρα να ηγηθώ της ζωής μου;

Να κρίνω; Και τελικά να κριθώ;

Γιατί η αποκοπή συνεπάγεται και μοναξιά...

Τι διαλέγουμε λοιπόν;;;

Το δις εξαμαρτείν λένε....
Κι όμως για μιά ακόμη φορά (και μάλλον τελευταία) θα ακολουθήσω τη μόδα.
Ίσως φταίει το γεγονός ότι στη μουσική έχω αδυναμία. Γιαυτό και ανταποκρίνομαι στην πρόσκληση της Dannossiel και θα γράψω ποιά είναι τα 5 τραγούδια που με έκαναν να νιώσω κάτι παραπάνω απ'τον ρυθμό τους:

1. When you came into my life (Scorpions): http://www.zshare.net/audio/2016882801941b/

"When you came into my life

it took my breath away

it was love at first shight

all the way..."

Πολύ υπέροχος στίχος, απίστευτη ερμηνεία και ακόμα καλύτερη μουσική.

Δεν μπορώ να το περιγράψω. Απλά ακούστε το...

2. Bittersweet (Apocalyptica, Rasmus, Him): http://www.zshare.net/audio/20169462456067/

"She is the one that I adore

Queen of my silent suffocation..."

Για τους Apocalyptica δεν θα πω πολλά. Η μουσική τους μιλάει από μόνη της. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι το πως "δένουν" οι δύο φωνές...

3. These are the days of our lives (Queen): http://www.zshare.net/audio/2017015256f115/

"Those were the days of our lives
The bad things in life were so few

Those days are all gone now but one thing's still true

When I look and I find, I still love you,

Ι still love you..."

Σαν απολογισμός της ζωής του, ο Freddie, τραγουδάει αυτό το τραγούδι στο τελευταίο album του εν ζωή. Πολύ με συγκίνησε...

4. Falling (Rasmus): http://www.zshare.net/audio/2017104084654f/

"This life is so full of temptation

And I want to keep it that way

I know myself I can handle the game

I made up my mind about the future

I made up my mind about the past

I know that I'm able and stable to hold on"

Ένα πολύ αισιόδοξο τραγούδι και από πλευράς στίχων και μουσικής. Πάντα με ανεβάζει όταν το ακόυω!

5. The heart asks pleasure first (M. Nyman): http://www.zshare.net/audio/201718201b0cf3/

Αν και χωρίς στίχους αυτό το τραγούδι αποπνέει μια γλυκόπικρη νοσταλγία, αλλά και μία ελπίδα...
Απλά υπέροχο!

ΥΓ: Προσπάθησα να περάσω τα τραγούδια στη μουσική του blog, αλλά δεν έβγαιναν, οπότε τα έχω ως links. Enjoy!

Αν και δεν μου αρέσει να ακολουθώ τη μόδα, μάλλον θα κάνω μια εξαίρεση, και θα πιάσω την ευκαιρία να απαντήσω και εγώ στις απαντήσεις του Προυστ, έτσι για να σπάσει η μονοτονία.
Ιδού λοιπόν, οι προσωπικές, ειλικρινά ειλικρινές μου, απαντήσεις:

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Να μπορώ να αλλάζω...

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Η μουσική

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Το post από τις "άθλιες κόρες" περί τζατζικιού!

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Το ότι καταφέρνω να βρίσκω άκρη και στα πιο περίπλοκα

5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Το ότι μπορώ να γίνω πολύ ψυχρός μερικές φορές

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε όσα δεν πλήγωσαν κανένα.

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με μια από αυτές που είχαν όλα τα φόντα να γίνουν, αλλά δεν έγιναν ποτέ...

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Αυτοί που αγαπούν αυτό που είναι και αυτοι που αγωνίζονται για έναν ιερό σκοπό.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Ειλικρινά, τα ταξίδια με κουράζουν αφάνταστα!

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Δυστυχώς έχω διαβάσει τόσο λίγα βιβλία που δεν έχω ιδιαίτερη προτίμηση.

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Αξιοπιστία και ανοιχτοί ορίζοντες

12. …και σε μια γυναίκα;
Να μην την έχει "κλωνοποιήσει" η τηλεόραση...

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Rudolf Schenker

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
.........

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
Το "Monster" που αναφέρεται στην Αϊλήν Γουόρνος. Θεωρώ πως αυτή η γυναίκα αγάπησε απίστευτα...

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ό,τι έχει να κάνει με πραγματικά τοπία ή πρόσωπα (όχι σουρεαλισμό κτλ)

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Του αμέθυστου (σκούρο μπλε προς μωβ)

19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το ότι δεν το έχω βάλει κάτω ακόμα...

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Drambui ασυζητητί

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Για το ότι δεν έχω βρει ακόμα το θάρρος να εκτεθώ σε κάποια δικά μου άτομα, ολότελα.

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Την τηλεόραση, τους πολιτικούς και τις μικροαστικές αντιλήψεις (αν και είναι τρία, στην ουσία είναι ένα: χειραγώγηση)

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Οι διαδρομές μέσα στην πόλη

24.Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Το να χαθούν τα ανοιχτά μυαλά της κοινωνίας

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν αναγκάζομαι και μόνο...

26. Ποιο είναι το μότο σας;
Μάλλον δεν έχω ένα :-(

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Ανώδυνα

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Γιατί μας άφησε στην ημιμάθεια...

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Μάλλον μπερδεμένη κατάσταση. Ή θα βγω από τις λάσπες μια και καλή ή θα μείνω κολλημένος για πολύ καιρό ακόμα...
Δεν ξέρω ποιό τίμημα αξίζει να πληρώσω περισσότερο...

Γιατί να καταριέσαι μια μοίρα
δίχως νου
που πλέκει με κλωστές τις επιθυμίες
και μ'αλυσίδες τα όνειρα
παντού;

Γιατί να φοβάσαι
το αύριο
πιστεύοντας πως θα τυλίξει
τα όνειρα μ'ένα στεφάνι
μακάβριο;

Γιατί επιθυμείς ν'αποφύγεις μια ζωή γεμάτη
παραμύθια
μιας και
η παραγματικότητα βρίθει από
αγρίμια;

Και τι κι αν ξέχασες όσα επιθυμεί το σώμα;
Και τι κι αν έμεινες μονάχος μες στο κρύο;
Και τι κι αν αγωνίζεσαι ακόμα;
Και τι κι αν έπρεπε να πεις "αντίο";

Δεν έμαθες ποτε...

Επειδή πάντα θα βρεθεί μια σταγόνα αγάπης
για να σ'επαναφέρει στα παραμύθια,
να σε κάνει να πιστέψεις στα όνειρα και το αύριο...
Και να ξεχάσεις, να μην μάθεις...

Κι όταν μάθεις θα'ναι ήδη αργά...

Ένα γέλιο από χαρά μου έσκασες τότε.
Και η ψυχή μου ηδονίστηκε που βρήκε το άλλο της μισό...
Τότε, που η γη σταμάτησε μόνο για μας τους δυό.


Έφτασα στο τέρμα, για να σου εκπληρώσω αυτά που είχα τάξει.
Στο Θεό, σε μένα και στη φύση.
Γιατί μ'έκανες να μην κοιτάω πίσω, ούτε μπροστά...


Σαν κίτρινες φωτογραφίες, οι μνήμες στέκουν πια
επιπλέοντας στα ήσυχα αυλάκια του μυαλού μου.
Και αρπάζουνε φωτιά.
Για να ξεχάσω...

Μα το νερό τα σβήνει, γιατί σε ξέρω.
Ακόμα ξέρω πόσο ηδονίστηκες και συ...

Κι όμως από μένα θα πάρεις μόνο άπειρες σιωπές.
Δεν θα φορτώσω άλλο την ψυχή σου μ'αναταραχές.
Όσο κι αν με πλήγωσες με την κατάντια που σου'χαν επιβάλει...

Γιατί δεν ήσουν εσύ, αλλά η κοινωνία
που μας κρατάει ακόμα χώρια...


ΥΓ: Αφιερωμένο στη vampiria, που με το post της, μ'έκανε να θυμηθώ ξανα...

Ένα μόνο πράγμα κράτησα από τις μέρες που πέρασαν. Είναι ίσως τα πιο σοφά λόγια του Ιησού:

"Μην κρίνεις ίνα να μην κριθείς..."

Μακάρι να γινόταν κάτι τέτοιο αλλά δεν γίνεται.
Όπως και να το προσεγγίσεις δεν γίνεται...
Και εγώ, ακόμα και αυτή τη στιγμή κρίνω.
Τελικά είναι φαύλος κύκλος.
Περιμένω την επόμενη δίκη μου...

Χθες είδα από μακριά έναν παλιό μου συμμαθητή. Αυτός τώρα πλέον μεγάλος και τρανός, μπλεγμένος πολιτικά και με έντονο ύφος. Κάπνιζε πούρο και φορούσε γυαλιά (αν και νύχτα) χαιρετώντας τους πάντες.
Αν και ποτέ δεν "ζυγίζω" τους γύρω απ'αυτό που δείχνουν, με έβαλε σε σκέψεις, γιατί αυτήν η υπεροψία ήταν αυθεντική. Ίσως και με μιά δόση ειρωνίας, γιατί οι απολαβές του από όλη αυτήν την ιστορία είναι πολύ μεγάλες, κάνοντας τον να βλέπει όλους τους άλλους κατώτερους.
Πάντα πρώτη μου σκέψη, όταν παρατηρώ κάτι, είναι πως, είτε ισχύει αυτό που βλέπω, είτε το ακριβώς αντίθετο.
Δεύτερη σκέψη μου ήταν μια προσευχή.Μια προσευχή στην ανώτερη δύναμη, να μην καταντήσω και εγώ με τη μύτη ψηλά.
Τρίτη μου σκέψη ήταν μια αναδρομή στο παρελθόν μου. Ποιός ήμουν και ποιός είμαι.
Υπάρχει ακόμα η ουσία αυτού που με κάνει μοναδικό; Ζει ακόμα πίσω από αυτά τα μάτια, το φως που έδειχνε ό,τι είμαι;

Ή μήπως χάθηκε;

Έφυγα, κάνοντας ακόμα μια προσευχή, για τις δύσκολες στιγμές, τα εμπόδια και τις στενοχώριες. Δεν ξέρω αν φαίνεται ακόμα, αλλά όλα αυτά συνέχισαν το "παραμύθι". Με προστάτεψαν από αυτό που αποκαλώ "επικίνδυνη πλευρά της ανθρώπινης φύσης" και ουσιαστικά από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Και για μια ακόμη φορά αισθάνθηκα περήφανος για το παρελθόν μου! Ακόμα και για αυτό που με πονούσε...