"Followed by desire and ambition...Day after day, my blood run in rivers.And there was no light today or tomorrow, for I was alone and you were already defeated, dead..."

Ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη που μέρες τώρα τριγυρνώ χωρίς σκοπό στους δρόμους αυτής της πόλης. Σέρνοντας ένα κορμί που δε βοηθάει πια.

Μόνο ανάγκες έχει...

Είναι σκοτάδι γύρω και τα μάτια μου δυό φλόγες ξένες που κοιτούν τη γύρω πλάση να οργιάζει, μέσα απ'τις φιλοδοξίες και την άγνωστη κατάρα που δέρνει αυτό τον κόσμο.

Κανείς δεν ξέρει...Ή ίσως ξέρει; Ίσως να ξέρει και να ξεχνά, ή να ξεχνά για να μην ξέρει άλλο πια...Μας δικάζουν χωρίς πια αφορμή, γιατί εμείς δεν ξεχνούμε τι θα πει πόνος, συναίσθημα, ύπαρξη...

Τι θα πεί πόνος;;;Πόνος θα πει να τριγυρνάς χωρίς σκοπό μ'ένα κορμί όλο ανάγκες...

Άραγε αυτό πως το ξεχνάει κανείς;

Και επειδή έθιξε ένα θέμα η manu. Θα ήθελα να πω πως η αλήθεια δεν είναι έννοια.
Είναι επιλογή.

Αλήθεια είναι πως παιδιά πεθαίνουν.
Αλήθεια είναι πως άνθρωποι πεινάνε.
Αλήθεια είναι πως η αγάπη είναι λέξη απαγορευμένη.
Αλήθεια είναι πως κανείς δε νοιάζεται...

Αλλά...
Αλήθεια είναι και πως κάποιοι αγαπάνε.
Αλήθεια είναι και πως υπάρχουν άνθρωποι με ελπίδα.
Αλήθεια είναι και πως ο Θεός ακόμα υπάρχει...

Εσύ ποιά αλήθεια επιλέγεις;

Δύο χώροι: Παράδεισος και Κόλαση
Λέξεις για να απεικονίσουν την ανθρώπινη φύση: Καλό και Κακό. Η διαδυαδική υπόσταση του ανθρώπου...

Το κακό το περιγράφουμε και το θυμόμαστε, ενώ το καλό το ξεχνάμε εύκολα.
Ίσως και οι στιγμές ανθρώπινης ευτυχίας να είναι λίγες γιαυτό και να συμβαίνει αυτό...

Κάποιος είπε πως η ευτυχία είναι σχετική και μη μετρισιμη αλλά και προσωπική έννοια...
Δηλαδή δεν έχει αρχή και τέλος.
Όλοι ονειρευόμαστε ένα καλύτερο κόσμο αλλά παλεύουμε τελικά μόνο για την προσωπική μας ευτυχία...
Δυστυχισμένος είναι τελικά αυτός που δεν είναι ευτυχισμένος;
Γιατί κάθε επόμενη κορυφή μας προκαλεί να μην είμαστε ικανοποιημένοι...

Αυτό τελικά που μας προκαλεί στο κακό είναι ο φόβος. Ο φόβος μην χαθούν τα κεκτιμένα...
Ακόμα και στην ευτυχία, αγωνιζόμαστε να τη διατηρήσουμε για να μην την χάσουμε. Άρα είμαστε δυστυχισμένοι από τον φόβο...

Γιαυτό και η προδοσία καραδοκεί παντού.
Δεν θα ξεχάσω τα μάτια ανθρώπων που με πρόδωσαν για το δικό τους "καλό"...
Μάτια γεμάτα οργή, φόβο και ματαιοδοξία...
Τελικά η επιβίωση έχει πάρει άλλη διάσταση στις μέρες μας.

Μάλλον είμαι μικρός για ένα τόσο μεγάλο θέμα...
Συγγνώμη, αλλά δεν έχω χρόνο να γράψω άλλο. Ο φόβος για επιβίωση με καλεί.
Καληνύχτα...

Have you ever seen the morning

When the sun comes up the shore

And the silence makes

A beautiful sound

Have you ever sat there waiting

For the time to stand still

For all the world to stop

From turning around

And you run
'Cause life is too short

And you run
'Cause life is too short

Have you ever seen the glowing
When the moon is on the rise
And the dreams are close
To the ones that we love

Have you ever sat there waiting
For heaven to give a sign
So we could find the place
Where angels come from

And you run
'Cause life is too short
And you run
'Cause life is too short



There's a time that turns

I'd turn back time

But I don't say I can

It only works if you believe in the truth

Well there's a time to live

And a time to cry

But if you're by my side

I will try to catch a star

I'll try to catch a star

Just for you...

PS: Our sky exists as long as our sun, moon and stars live...

Little shadows are playing, accompaning myself...

A game of demi-light and forgiveness.

Like a confession and a pray for my sins.

They keep asking about God and the world living in light...

Why me?

Why me again?

No voice is to be heard even in such silence...

The answer is straight to my mind:

"Cause the others are the same"

In mind, in body and in desire...

They are listening to the siren's song, built by this system.

A well-controlled bunch of lambs...

I don't know what to think. What to answer...

I only know one thing: I'm still staying in darkness cause my light is too bright for them...

Didn't you notice? My shadow is separated by the others living in this room...

I once again put out the candle.

Είναι ετούτη η στιγμή.

Το παρελθόν είναι γλυκό, μα και τόσο μακρινό για σένα...

Κοιτάς την απεραντοσύνη.

Είναι το θαύμα της ζωής, η αίσθηση της ύπαρξης μα και της μοναξιάς...

Περίεργο συναίσθημα. Πολύ μεγάλο για την ανθρώπινη καρδιά...

Ξέχνα το. Είσαι μικρός για κάτι τέτοιο, όμως στο φόρτωσαν νωρίς...

Η αίσθηση της μοναξιάς δημιουργεί την αναζήτηση αγάπης.

Είναι νωρίς όμως για ένα συναίσθημα σαν κι αυτό...

Υπάρχει όμως και το μίσος.

Η μοναξιά μου είναι μεγαλύτερη απ'τη δική σου, γιαυτό και σε μισώ...

Κι όμως όλοι έχουμε δικαίωμα σε μια αχτίδα του ήλιου...

Απλώνω τα χέρια μου στη θέρμη.

Άλλη μια περίεργη αίσθηση, σαν μια αγκαλιά αέρινη...

Τι να πρωτονιώσεις πλέον;

Είμαι μόνος και νιώθω τόσα πολλά. Ίσως δεν τα αντέξω...

Τέλος είναι και οι σκέψεις. Ο οδηγός για την αλήθεια.

Ένα φως, δώρο Θεού στην ύπαρξη του κόσμου...

Γιαυτό και μες στη μοναξιά μου, αγαπώ, αγκαλιάζω, σκέφτομαι. Για να αποδείξω πως,

ΕΝΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΛΑ!

Κι ας με μισούν. Γιατί αυτοί δεν αναζητούν τη δική τους αχτίδα ηλίου...

"A storm is coming my dear. A strong one, just for us...
Straight to us, warning us. For the worse and for no joy.
Let us pray. Just be silent and the storm will pass...
And no one will notice what we've been through.
Let's pray. For this fortress will never fall...
Can you feel the rain onto your face?"







"Είναι ήσυχα εδώ. Όσο ακούω της βροχής τη μουσική...
Είναι που γνωρίζω ότι είμαι ακόμα δυνατός.
Κανείς δε το νιώθει πλέον πόσο δυνατή είναι...
Μα πως να νιώσουν τη βροχή μες στον τυφώνα;
Εγώ χαμογελούσα, για να μην προσέξουν...
Διχάζοντας μυαλό και σώμα, είμαι σ'απάνεμο.
Είναι απέραντη αυτή η γη, δε συμφωνείς;
Να που κοπάζει η βροχή..."









"Τέλειωσέ; ή μήπως ήρθε το τέλος;
Όχι είναι μονάχα οι τελευταίες στάλες...
Η εκπνοή και η υπόσχεση πως θα ξανάρθει.
Ακόμα κανείς δεν πρόσεξε! Περίεργο ε;
Μα ποιός νίκησε τελικά;
Τουλάχιστον είμαστε ζωντανοί και οι δύο...
Συνέχισε να χαμογελάς, μην καταλάβουν.
Και στο τέλος σου χρωστάω ένα φιλί..."

"Look what we've done...

Look the beauty that was hidden beneath the rainy landscape!

It's worth after all...

To fight to the last gasp. To fear and to live again!

Like a fairytale...

With no princesses and monsters. Aren't you glad?!"

Ανοίγω για μια και μόνη φορά τα αυτιά μου, για να αφουγκραστώ τι υπάρχει γύρω. Πάλι τα ίδια και τα ίδια ακούω και με πιάνει αηδία. Ψάχνω πάλι τρόπο να κλειστώ στον εαυτό μου και να φορέσω ακόμα μια φορά το χαμόγελο που με συνοδεύει στον "έξω κόσμο". Δεν μπορώ να συνεχίσω να ακούω. Μου αρκεί που βλέπω και αγνοώ, γιατί:

Μιλάνε για αλλαγή... ούτως η άλλως συμβαίνει στον καθένα!
Μιλάνε για την κοινωνία... μα αυτοί την έχουν χτίσει!
Μιλάνε για το σεξ... αφού ο έρωτας είναι πια νεκρός!
Μιλάνε για εξαθλίωση... γιατί είναι και αυτοί εξαθλιωμένοι!
Μιλάνε για προσαρμογή... μπας και καταλάβουν και αυτοί πώς γίνεται!
Μιλάνε για φτώχια...μιας και όσοι δεν την έχουν στην τσέπη την έχουν στο μυαλό!
Μιλάνε για απάτη...μα καλά, κοιτάει κανείς τριγύρω;;;
Μιλάνε για άποψη... σε μια εποχή που δεν ξέρουμε πια ποιός κυβερνάει!

Αυτό που δεν κατάλαβα τελικά είναι,

"γιατί αυτοί που δίνουν τις περισσότερες συμβουλές, δε δέχονται ούτε μία;;;"

Δυστυχώς δεν υπάρχουν πια σοφοί για να ξυπνήσουν τον κόσμο...

Ο άνθρωπος προσάρμοσε το περιβάλλον στις ανάγκες του και τώρα δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τους κανόνες που έχτισε ο ίδιος.

Ούτως η άλλως σε ζούγκλα ήμασταν και ως πίθηκοι!

Η φύση εκδικείται...

Ακούω πάλι το "join me" πίνοντας καφέ και κάνοντας στριφτό τσιγάρο σ'ένα παγκάκι ξεχασμένο σ'ένα στενό...

Αγαπημένο στέκι. Μόνο κάτι γείτονες το έχουν παρατηρήσει και αναρωτιούνται.

Πάντα είναι περίεργος ο κόσμος!

Εγώ όμως είμαι αληθινός...
Τουλάχιστον τότε, γιατί κρύβομαι καλά. Από όλους και όλα.

Μόνο οι γείτονες παρατηρούν τις στιγμές νιρβάνας μου.
Θα είναι το μικρό μας μυστικό ε;;;

Μες στις σιωπηλές αυτές στιγμές, σκέφτομαι πόσο πολύ φοβάμαι ν'αγαπήσω ξανά...
Όμως δεν φοβάμαι τόσο που να σταματήσω να το σκέφτομαι.

Είναι αργά πια ή προλαβαίνω;
Και να μην προλάβω δεν πειράζει!!!Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που ξεμένω.

"Δεν θα με ξεχάσεις έτσι δεν είναι;" λέω στον εαυτό μου για άλλη μια φορά.
Δεν είναι μοιρολατρεία, είναι επανάσταση. Γιατί για μένα είναι δύο κόσμοι: εγώ και οι άλλοι.
Να ένας έρωτας λοιπόν! Έρωτας για μένα, ίσως και ευτυχία.

Γιατί κάποιοι χάσαν στην πορεία και αυτό.

Να λοιπόν και κάτι που δεν τολμώ να σκεφτώ!
Τελικά είμαι καλά!(;)

Ένας άντρας και μια γυναίκα κάθονται σε ένα ξεχασμένο παγκάκι.
"Δεν θα με ξεχάσεις ε;..."
Σ'αγαπώ γιατί με κάνεις να υπάρχω και μιλάς μαζί μου ειλικρινά!

Εγώ είμαι πλήρης γιατί έχω εσένα. Εσύ όμως;
Ξέρω νιώθεις προδομένη ακόμα...

You, me...
ALONE...

Μια λέξη για δύο ανθρώπους. Περίεργο μα και τραγικό.

Ίσως και μάταιο, όταν υπάρχει η ντροπή.

Η ντροπή του να είμαστε μαζί-η επιλογή του να ξεχνάς ποιός είσαι.-η τραγωδία του να εγκαταλείπεις τον εαυτό σου.

Κρίμα γεννήθηκε ένα λουλούδι τότε.

Αλλά δεν άνθισε ποτέ...

Το έφαγε η κοινωνία και τα πρέπει.

Κοιμήθηκες είπα εγώ. Πιστεύω πως δεν βρήκες τη δύναμη ποτέ να υψώσεις το πρόσωπό σου στον ουρανό και να αντιληφθείς το χάρισμα του να είσαι ξεχωριστός...

Ζήσε τη νιρβάνα σου για λίγο ακόμη...έστω και σκυφτός.

Εγώ το ξεπέρασα. Για σένα λυπάμαι που δεν κατάλαβες ποτέ.

Δεν χάνομαι,κοιμήσου.

Μα όταν ξυπνήσεις θα χαρείς έστω για λίγο, πριν ν'αντιληφθείς πως υπάρχουν λύκοι εκεί έξω..

Γιατί υπάρχει μοναξιά στο να κοιτάς τον ουρανό...