Ακούω πάλι το "join me" πίνοντας καφέ και κάνοντας στριφτό τσιγάρο σ'ένα παγκάκι ξεχασμένο σ'ένα στενό...
Αγαπημένο στέκι. Μόνο κάτι γείτονες το έχουν παρατηρήσει και αναρωτιούνται.
Πάντα είναι περίεργος ο κόσμος!
Εγώ όμως είμαι αληθινός...
Τουλάχιστον τότε, γιατί κρύβομαι καλά. Από όλους και όλα.
Μόνο οι γείτονες παρατηρούν τις στιγμές νιρβάνας μου.
Θα είναι το μικρό μας μυστικό ε;;;
Μες στις σιωπηλές αυτές στιγμές, σκέφτομαι πόσο πολύ φοβάμαι ν'αγαπήσω ξανά...
Όμως δεν φοβάμαι τόσο που να σταματήσω να το σκέφτομαι.
Είναι αργά πια ή προλαβαίνω;
Και να μην προλάβω δεν πειράζει!!!Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που ξεμένω.
"Δεν θα με ξεχάσεις έτσι δεν είναι;" λέω στον εαυτό μου για άλλη μια φορά.
Δεν είναι μοιρολατρεία, είναι επανάσταση. Γιατί για μένα είναι δύο κόσμοι: εγώ και οι άλλοι.
Να ένας έρωτας λοιπόν! Έρωτας για μένα, ίσως και ευτυχία.
Γιατί κάποιοι χάσαν στην πορεία και αυτό.
Να λοιπόν και κάτι που δεν τολμώ να σκεφτώ!
Τελικά είμαι καλά!(;)
Ένας άντρας και μια γυναίκα κάθονται σε ένα ξεχασμένο παγκάκι.
"Δεν θα με ξεχάσεις ε;..."
Σ'αγαπώ γιατί με κάνεις να υπάρχω και μιλάς μαζί μου ειλικρινά!
Εγώ είμαι πλήρης γιατί έχω εσένα. Εσύ όμως;
Ξέρω νιώθεις προδομένη ακόμα...
No comments:
Post a Comment