Ένα γέλιο από χαρά μου έσκασες τότε.
Και η ψυχή μου ηδονίστηκε που βρήκε το άλλο της μισό...
Τότε, που η γη σταμάτησε μόνο για μας τους δυό.


Έφτασα στο τέρμα, για να σου εκπληρώσω αυτά που είχα τάξει.
Στο Θεό, σε μένα και στη φύση.
Γιατί μ'έκανες να μην κοιτάω πίσω, ούτε μπροστά...


Σαν κίτρινες φωτογραφίες, οι μνήμες στέκουν πια
επιπλέοντας στα ήσυχα αυλάκια του μυαλού μου.
Και αρπάζουνε φωτιά.
Για να ξεχάσω...

Μα το νερό τα σβήνει, γιατί σε ξέρω.
Ακόμα ξέρω πόσο ηδονίστηκες και συ...

Κι όμως από μένα θα πάρεις μόνο άπειρες σιωπές.
Δεν θα φορτώσω άλλο την ψυχή σου μ'αναταραχές.
Όσο κι αν με πλήγωσες με την κατάντια που σου'χαν επιβάλει...

Γιατί δεν ήσουν εσύ, αλλά η κοινωνία
που μας κρατάει ακόμα χώρια...


ΥΓ: Αφιερωμένο στη vampiria, που με το post της, μ'έκανε να θυμηθώ ξανα...

Ένα μόνο πράγμα κράτησα από τις μέρες που πέρασαν. Είναι ίσως τα πιο σοφά λόγια του Ιησού:

"Μην κρίνεις ίνα να μην κριθείς..."

Μακάρι να γινόταν κάτι τέτοιο αλλά δεν γίνεται.
Όπως και να το προσεγγίσεις δεν γίνεται...
Και εγώ, ακόμα και αυτή τη στιγμή κρίνω.
Τελικά είναι φαύλος κύκλος.
Περιμένω την επόμενη δίκη μου...

Χθες είδα από μακριά έναν παλιό μου συμμαθητή. Αυτός τώρα πλέον μεγάλος και τρανός, μπλεγμένος πολιτικά και με έντονο ύφος. Κάπνιζε πούρο και φορούσε γυαλιά (αν και νύχτα) χαιρετώντας τους πάντες.
Αν και ποτέ δεν "ζυγίζω" τους γύρω απ'αυτό που δείχνουν, με έβαλε σε σκέψεις, γιατί αυτήν η υπεροψία ήταν αυθεντική. Ίσως και με μιά δόση ειρωνίας, γιατί οι απολαβές του από όλη αυτήν την ιστορία είναι πολύ μεγάλες, κάνοντας τον να βλέπει όλους τους άλλους κατώτερους.
Πάντα πρώτη μου σκέψη, όταν παρατηρώ κάτι, είναι πως, είτε ισχύει αυτό που βλέπω, είτε το ακριβώς αντίθετο.
Δεύτερη σκέψη μου ήταν μια προσευχή.Μια προσευχή στην ανώτερη δύναμη, να μην καταντήσω και εγώ με τη μύτη ψηλά.
Τρίτη μου σκέψη ήταν μια αναδρομή στο παρελθόν μου. Ποιός ήμουν και ποιός είμαι.
Υπάρχει ακόμα η ουσία αυτού που με κάνει μοναδικό; Ζει ακόμα πίσω από αυτά τα μάτια, το φως που έδειχνε ό,τι είμαι;

Ή μήπως χάθηκε;

Έφυγα, κάνοντας ακόμα μια προσευχή, για τις δύσκολες στιγμές, τα εμπόδια και τις στενοχώριες. Δεν ξέρω αν φαίνεται ακόμα, αλλά όλα αυτά συνέχισαν το "παραμύθι". Με προστάτεψαν από αυτό που αποκαλώ "επικίνδυνη πλευρά της ανθρώπινης φύσης" και ουσιαστικά από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Και για μια ακόμη φορά αισθάνθηκα περήφανος για το παρελθόν μου! Ακόμα και για αυτό που με πονούσε...

Do you say a prayer, when you're feeling down?
Do you believe that love could turn your faith around?
You're feeling high in love, you don't know what to think.
This world is full of saints who live their lives in sin...


ΥΓ: Κάποτε αγάπησα και με καταδίκασαν για αυτό. "Ο αναμάρτητος πρώτος το λήθο βαλέτω..."