"Σαν επιθυμία για ελευθερία από φωνές χρόνια νεκρές
Σαν κραυγή από απελπισία, μα ζώντας στις σκιές"
My prisonic fairytale, that no one knows, a well kept secret for a soul so lost as much beautiful..This prison keeps rotting my wings but no system can border my mind...
Beware as the fairytale continues, for it has no bitter end...

Every dagger put on me...

Saturday, September 22, 2007


Σκέφτηκα πως, αυτά που θέλω να γράψω, δεν έχουν θέση πλέον εδώ.
Άλλωστε όταν χτίζεις σε κάτι παλιό, ασχολείσαι ακόμα με το παρελθόν.
Έτσι θα μεταφερθώ σε νέο blog...
Ηere it is then:

Tuesday, September 11, 2007


"In the game of life, we live and die
it's a one-way street, we gotta make it out alive
and never let them drag us down..."
Και να'μαι πάλι εδώ...
Μετά τον πάτο λένε... μόνο ανεβαίνεις!
Γιαυτό και δεν άντεξα... να μην αλλάξω.
Γιατί η εσωτερική αλλαγή είναι που έχει σημασία...
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις εμπειρίες του διαστήματος που πέρασε.
Καλώς σας (ξανά) βρήκα λοιπόν!

Friday, June 22, 2007

Σκέφτηκα και ξανασκέφτηκα όσα γράφατε στο προηγούμενο post...
Ανάμεικτα συναισθήματα που μου έδωσαν την "επιβεβαίωση" της πραγματικής μου θέλησης να φύγω μακριά, αλλά και δυσκολία να αναλάβω ευθύνες που με τρομάζουν...
Σκέφτομαι πάλι πως είναι η ζωή μου αυτή και κανενός άλλου, αλλά πάλι φοβάμαι.
Ίσως όντως να φοβάμαι την μοναξιά όπως λέει ο talisker στο σχόλιο, ίσως πάλι να είναι ο φόβος του αγνώστου...
Είναι δύσκολο, να αφήσεις τα πάντα πίσω σου και να αλλάξεις τη ζωή σου.
Έχει πονέσει το κεφάλι μου να σκέφτεται, αλλά κάθε φορά που δειλιάζω κάτι σκυρτάει μέσα μου και συνεχίζω να επιμένω στις επικείμενες αποφάσεις μου...
Αναλογίζομαι πως κανένας δεν θα με καταλάβει σ'αυτή την απόφαση γιατί υποκρινόμουν πως όλα πάνε καλά...
Αλλά και τι να κάνω; Εύχομαι να καταφέρω να αλλάξω τα πράγματα και αυτό να είναι το τελευταίο post αυτού του blog...
Εύχομαι να μπορέσω στο μέλλον να φτιάξω ένα blog όλο ευχάριστα πράγματα που θα δίνουν ελπίδα επειδή θα πηγάζει από μέσα μου...
Δεν ξέρω γιατί αλλά μεταξύ των άλλων υπολογίζω και τη δική σας άποψη...
Θέλω να φύγω...

ΥΓ: Ευχαριστώ προκαταβολικά όλους όσους βοήθησαν με το σχόλιό τους: trying escape the truth, ampot, drunksoul, talisker, the dagger. Θα ήθελα να ευχαριστήσω ειδικά (χωρίς να τους ξεχωρίζω) τις άθλιες κόρες για τις ευχάριστες στιγμές γέλιου που μου χάρισαν και τη vampiria που ήταν τόσο καλή μαζί μου...

Tuesday, June 12, 2007


Πάντα υπάρχουν οι καλές στιγμές και οι κακές. Ξεκινάω έτσι γιατί είναι η ουσία, και σε κάθετι που σχεδιάζουμε υπολογίζουμε πάντα πως μπορεί τα πράγματα να μην πάνε και όπως θέλουμε...

Τι γίνεται όμως όταν αυτό είναι δεδομένο; Και μάλιστα όταν άτομα που σ'αγαπάνε σε εμποδίζουν συνεχώς άθελά τους (ή και ηθελημένα μερικές φορές). Πως μπορείς να αποκόψεις τον ομφάλιο λώρο και να πας μπροστά όταν άλλοι μπαίνουν στη ζωή σου;

Δίλλημα που δύσκολα ξεπερνιέται, ειδικά όταν τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα.

Λένε πως πραγματικοί ηγέτες ήταν αυτοί που έβλεπαν μπροστά και έπρατταν πολλές φορές ενάντια στη θέληση του ίδιου του λαού τους.

Μήπως ήρθε η ώρα να ηγηθώ της ζωής μου;
Να κρίνω; Και τελικά να κριθώ;

Γιατί η αποκοπή συνεπάγεται και μοναξιά...
Τι διαλέγουμε λοιπόν;;;

Friday, May 25, 2007

Το δις εξαμαρτείν λένε....
Κι όμως για μιά ακόμη φορά (και μάλλον τελευταία) θα ακολουθήσω τη μόδα.
Ίσως φταίει το γεγονός ότι στη μουσική έχω αδυναμία. Γιαυτό και ανταποκρίνομαι στην πρόσκληση της Dannossiel και θα γράψω ποιά είναι τα 5 τραγούδια που με έκαναν να νιώσω κάτι παραπάνω απ'τον ρυθμό τους:

1. When you came into my life (Scorpions): http://www.zshare.net/audio/2016882801941b/

"When you came into my life
it took my breath away
it was love at first shight
all the way..."

Πολύ υπέροχος στίχος, απίστευτη ερμηνεία και ακόμα καλύτερη μουσική.
Δεν μπορώ να το περιγράψω. Απλά ακούστε το...

2. Bittersweet (Apocalyptica, Rasmus, Him): http://www.zshare.net/audio/20169462456067/


"She is the one that I adore
Queen of my silent suffocation..."

Για τους Apocalyptica δεν θα πω πολλά. Η μουσική τους μιλάει από μόνη της. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι το πως "δένουν" οι δύο φωνές...

3. These are the days of our lives (Queen): http://www.zshare.net/audio/2017015256f115/


"Those were the days of our lives
The bad things in life were so few
Those days are all gone now but one thing's still true
When I look and I find, I still love you,
Ι still love you..."

Σαν απολογισμός της ζωής του, ο Freddie, τραγουδάει αυτό το τραγούδι στο τελευταίο album του εν ζωή. Πολύ με συγκίνησε...




"This life is so full of temptation
And I want to keep it that way
I know myself I can handle the game
I made up my mind about the future
I made up my mind about the past
I know that I'm able and stable to hold on"


Ένα πολύ αισιόδοξο τραγούδι και από πλευράς στίχων και μουσικής. Πάντα με ανεβάζει όταν το ακόυω!


5. The heart asks pleasure first (M. Nyman): http://www.zshare.net/audio/201718201b0cf3/

Αν και χωρίς στίχους αυτό το τραγούδι αποπνέει μια γλυκόπικρη νοσταλγία, αλλά και μία ελπίδα...
Απλά υπέροχο!

ΥΓ: Προσπάθησα να περάσω τα τραγούδια στη μουσική του blog, αλλά δεν έβγαιναν, οπότε τα έχω ως links. Enjoy!



Tuesday, May 8, 2007

Αν και δεν μου αρέσει να ακολουθώ τη μόδα, μάλλον θα κάνω μια εξαίρεση, και θα πιάσω την ευκαιρία να απαντήσω και εγώ στις απαντήσεις του Προυστ, έτσι για να σπάσει η μονοτονία.
Ιδού λοιπόν, οι προσωπικές, ειλικρινά ειλικρινές μου, απαντήσεις:

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Να μπορώ να αλλάζω...

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Η μουσική

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Το post από τις "άθλιες κόρες" περί τζατζικιού!

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Το ότι καταφέρνω να βρίσκω άκρη και στα πιο περίπλοκα

5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Το ότι μπορώ να γίνω πολύ ψυχρός μερικές φορές

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε όσα δεν πλήγωσαν κανένα.

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με μια από αυτές που είχαν όλα τα φόντα να γίνουν, αλλά δεν έγιναν ποτέ...

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Αυτοί που αγαπούν αυτό που είναι και αυτοι που αγωνίζονται για έναν ιερό σκοπό.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Ειλικρινά, τα ταξίδια με κουράζουν αφάνταστα!

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Δυστυχώς έχω διαβάσει τόσο λίγα βιβλία που δεν έχω ιδιαίτερη προτίμηση.

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Αξιοπιστία και ανοιχτοί ορίζοντες

12. …και σε μια γυναίκα;
Να μην την έχει "κλωνοποιήσει" η τηλεόραση...

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Rudolf Schenker

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
.........

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
Το "Monster" που αναφέρεται στην Αϊλήν Γουόρνος. Θεωρώ πως αυτή η γυναίκα αγάπησε απίστευτα...

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ό,τι έχει να κάνει με πραγματικά τοπία ή πρόσωπα (όχι σουρεαλισμό κτλ)

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Του αμέθυστου (σκούρο μπλε προς μωβ)

19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το ότι δεν το έχω βάλει κάτω ακόμα...

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Drambui ασυζητητί

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Για το ότι δεν έχω βρει ακόμα το θάρρος να εκτεθώ σε κάποια δικά μου άτομα, ολότελα.

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Την τηλεόραση, τους πολιτικούς και τις μικροαστικές αντιλήψεις (αν και είναι τρία, στην ουσία είναι ένα: χειραγώγηση)

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Οι διαδρομές μέσα στην πόλη

24.Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Το να χαθούν τα ανοιχτά μυαλά της κοινωνίας

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν αναγκάζομαι και μόνο...

26. Ποιο είναι το μότο σας;
Μάλλον δεν έχω ένα :-(

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Ανώδυνα

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Γιατί μας άφησε στην ημιμάθεια...

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Μάλλον μπερδεμένη κατάσταση. Ή θα βγω από τις λάσπες μια και καλή ή θα μείνω κολλημένος για πολύ καιρό ακόμα...
Δεν ξέρω ποιό τίμημα αξίζει να πληρώσω περισσότερο...

Thursday, May 3, 2007


Γιατί να καταριέσαι μια μοίρα
δίχως νου
που πλέκει με κλωστές τις επιθυμίες
και μ'αλυσίδες τα όνειρα
παντού;

Γιατί να φοβάσαι
το αύριο
πιστεύοντας πως θα τυλίξει
τα όνειρα μ'ένα στεφάνι
μακάβριο;

Γιατί επιθυμείς ν'αποφύγεις μια ζωή γεμάτη
παραμύθια
μιας και
η παραγματικότητα βρίθει από
αγρίμια;

Και τι κι αν ξέχασες όσα επιθυμεί το σώμα;
Και τι κι αν έμεινες μονάχος μες στο κρύο;
Και τι κι αν αγωνίζεσαι ακόμα;
Και τι κι αν έπρεπε να πεις "αντίο";

Δεν έμαθες ποτε...

Επειδή πάντα θα βρεθεί μια σταγόνα αγάπης
για να σ'επαναφέρει στα παραμύθια,
να σε κάνει να πιστέψεις στα όνειρα και το αύριο...
Και να ξεχάσεις, να μην μάθεις...

Κι όταν μάθεις θα'ναι ήδη αργά...

Tuesday, April 24, 2007

Ένα γέλιο από χαρά μου έσκασες τότε.
Και η ψυχή μου ηδονίστηκε που βρήκε το άλλο της μισό...
Τότε, που η γη σταμάτησε μόνο για μας τους δυό.


Έφτασα στο τέρμα, για να σου εκπληρώσω αυτά που είχα τάξει.
Στο Θεό, σε μένα και στη φύση.
Γιατί μ'έκανες να μην κοιτάω πίσω, ούτε μπροστά...


Σαν κίτρινες φωτογραφίες, οι μνήμες στέκουν πια
επιπλέοντας στα ήσυχα αυλάκια του μυαλού μου.
Και αρπάζουνε φωτιά.
Για να ξεχάσω...

Μα το νερό τα σβήνει, γιατί σε ξέρω.
Ακόμα ξέρω πόσο ηδονίστηκες και συ...

Κι όμως από μένα θα πάρεις μόνο άπειρες σιωπές.
Δεν θα φορτώσω άλλο την ψυχή σου μ'αναταραχές.
Όσο κι αν με πλήγωσες με την κατάντια που σου'χαν επιβάλει...

Γιατί δεν ήσουν εσύ, αλλά η κοινωνία
που μας κρατάει ακόμα χώρια...


ΥΓ: Αφιερωμένο στη vampiria, που με το post της, μ'έκανε να θυμηθώ ξανα...

Saturday, April 7, 2007


Ένα μόνο πράγμα κράτησα από τις μέρες που πέρασαν. Είναι ίσως τα πιο σοφά λόγια του Ιησού:

"Μην κρίνεις ίνα να μην κριθείς..."

Μακάρι να γινόταν κάτι τέτοιο αλλά δεν γίνεται.
Όπως και να το προσεγγίσεις δεν γίνεται...
Και εγώ, ακόμα και αυτή τη στιγμή κρίνω.
Τελικά είναι φαύλος κύκλος.
Περιμένω την επόμενη δίκη μου...
Χθες είδα από μακριά έναν παλιό μου συμμαθητή. Αυτός τώρα πλέον μεγάλος και τρανός, μπλεγμένος πολιτικά και με έντονο ύφος. Κάπνιζε πούρο και φορούσε γυαλιά (αν και νύχτα) χαιρετώντας τους πάντες.
Αν και ποτέ δεν "ζυγίζω" τους γύρω απ'αυτό που δείχνουν, με έβαλε σε σκέψεις, γιατί αυτήν η υπεροψία ήταν αυθεντική. Ίσως και με μιά δόση ειρωνίας, γιατί οι απολαβές του από όλη αυτήν την ιστορία είναι πολύ μεγάλες, κάνοντας τον να βλέπει όλους τους άλλους κατώτερους.
Πάντα πρώτη μου σκέψη, όταν παρατηρώ κάτι, είναι πως, είτε ισχύει αυτό που βλέπω, είτε το ακριβώς αντίθετο.
Δεύτερη σκέψη μου ήταν μια προσευχή.Μια προσευχή στην ανώτερη δύναμη, να μην καταντήσω και εγώ με τη μύτη ψηλά.
Τρίτη μου σκέψη ήταν μια αναδρομή στο παρελθόν μου. Ποιός ήμουν και ποιός είμαι.
Υπάρχει ακόμα η ουσία αυτού που με κάνει μοναδικό; Ζει ακόμα πίσω από αυτά τα μάτια, το φως που έδειχνε ό,τι είμαι;

Ή μήπως χάθηκε;

Έφυγα, κάνοντας ακόμα μια προσευχή, για τις δύσκολες στιγμές, τα εμπόδια και τις στενοχώριες. Δεν ξέρω αν φαίνεται ακόμα, αλλά όλα αυτά συνέχισαν το "παραμύθι". Με προστάτεψαν από αυτό που αποκαλώ "επικίνδυνη πλευρά της ανθρώπινης φύσης" και ουσιαστικά από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Και για μια ακόμη φορά αισθάνθηκα περήφανος για το παρελθόν μου! Ακόμα και για αυτό που με πονούσε...

Monday, April 2, 2007



Do you say a prayer, when you're feeling down?
Do you believe that love could turn your faith around?
You're feeling high in love, you don't know what to think.
This world is full of saints who live their lives in sin...


ΥΓ: Κάποτε αγάπησα και με καταδίκασαν για αυτό. "Ο αναμάρτητος πρώτος το λήθο βαλέτω..."

Friday, March 30, 2007

"Followed by desire and ambition...Day after day, my blood run in rivers.And there was no light today or tomorrow, for I was alone and you were already defeated, dead..."
Ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη που μέρες τώρα τριγυρνώ χωρίς σκοπό στους δρόμους αυτής της πόλης. Σέρνοντας ένα κορμί που δε βοηθάει πια.
Μόνο ανάγκες έχει...
Είναι σκοτάδι γύρω και τα μάτια μου δυό φλόγες ξένες που κοιτούν τη γύρω πλάση να οργιάζει, μέσα απ'τις φιλοδοξίες και την άγνωστη κατάρα που δέρνει αυτό τον κόσμο.
Κανείς δεν ξέρει...Ή ίσως ξέρει; Ίσως να ξέρει και να ξεχνά, ή να ξεχνά για να μην ξέρει άλλο πια...Μας δικάζουν χωρίς πια αφορμή, γιατί εμείς δεν ξεχνούμε τι θα πει πόνος, συναίσθημα, ύπαρξη...
Τι θα πεί πόνος;;;Πόνος θα πει να τριγυρνάς χωρίς σκοπό μ'ένα κορμί όλο ανάγκες...
Άραγε αυτό πως το ξεχνάει κανείς;

Thursday, March 29, 2007

Και επειδή έθιξε ένα θέμα η manu. Θα ήθελα να πω πως η αλήθεια δεν είναι έννοια.
Είναι επιλογή.

Αλήθεια είναι πως παιδιά πεθαίνουν.
Αλήθεια είναι πως άνθρωποι πεινάνε.
Αλήθεια είναι πως η αγάπη είναι λέξη απαγορευμένη.
Αλήθεια είναι πως κανείς δε νοιάζεται...

Αλλά...
Αλήθεια είναι και πως κάποιοι αγαπάνε.
Αλήθεια είναι και πως υπάρχουν άνθρωποι με ελπίδα.
Αλήθεια είναι και πως ο Θεός ακόμα υπάρχει...

Εσύ ποιά αλήθεια επιλέγεις;
Δύο χώροι: Παράδεισος και Κόλαση
Λέξεις για να απεικονίσουν την ανθρώπινη φύση: Καλό και Κακό. Η διαδυαδική υπόσταση του ανθρώπου...

Το κακό το περιγράφουμε και το θυμόμαστε, ενώ το καλό το ξεχνάμε εύκολα.
Ίσως και οι στιγμές ανθρώπινης ευτυχίας να είναι λίγες γιαυτό και να συμβαίνει αυτό...

Κάποιος είπε πως η ευτυχία είναι σχετική και μη μετρισιμη αλλά και προσωπική έννοια...
Δηλαδή δεν έχει αρχή και τέλος.
Όλοι ονειρευόμαστε ένα καλύτερο κόσμο αλλά παλεύουμε τελικά μόνο για την προσωπική μας ευτυχία...
Δυστυχισμένος είναι τελικά αυτός που δεν είναι ευτυχισμένος;
Γιατί κάθε επόμενη κορυφή μας προκαλεί να μην είμαστε ικανοποιημένοι...

Αυτό τελικά που μας προκαλεί στο κακό είναι ο φόβος. Ο φόβος μην χαθούν τα κεκτιμένα...
Ακόμα και στην ευτυχία, αγωνιζόμαστε να τη διατηρήσουμε για να μην την χάσουμε. Άρα είμαστε δυστυχισμένοι από τον φόβο...

Γιαυτό και η προδοσία καραδοκεί παντού.
Δεν θα ξεχάσω τα μάτια ανθρώπων που με πρόδωσαν για το δικό τους "καλό"...
Μάτια γεμάτα οργή, φόβο και ματαιοδοξία...
Τελικά η επιβίωση έχει πάρει άλλη διάσταση στις μέρες μας.

Μάλλον είμαι μικρός για ένα τόσο μεγάλο θέμα...
Συγγνώμη, αλλά δεν έχω χρόνο να γράψω άλλο. Ο φόβος για επιβίωση με καλεί.
Καληνύχτα...

Saturday, March 24, 2007


Have you ever seen the morning
When the sun comes up the shore
And the silence makes
A beautiful sound

Have you ever sat there waiting
For the time to stand still
For all the world to stop
From turning around

And you run
'Cause life is too short
And you run
'Cause life is too short

Have you ever seen the glowing
When the moon is on the rise
And the dreams are close
To the ones that we love

Have you ever sat there waiting
For heaven to give a sign
So we could find the place
Where angels come from

And you run
'Cause life is too short
And you run
'Cause life is too short



There's a time that turns
I'd turn back time
But I don't say I can
It only works if you believe in the truth
Well there's a time to live
And a time to cry
But if you're by my side
I will try to catch a star
I'll try to catch a star
Just for you...
PS: Our sky exists as long as our sun, moon and stars live...

Friday, March 23, 2007

Little shadows are playing, accompaning myself...
A game of demi-light and forgiveness.
Like a confession and a pray for my sins.
They keep asking about God and the world living in light...
Why me?
Why me again?
No voice is to be heard even in such silence...
The answer is straight to my mind:
"Cause the others are the same"
In mind, in body and in desire...
They are listening to the siren's song, built by this system.
A well-controlled bunch of lambs...
I don't know what to think. What to answer...
I only know one thing: I'm still staying in darkness cause my light is too bright for them...
Didn't you notice? My shadow is separated by the others living in this room...
I once again put out the candle.

Thursday, March 22, 2007


Είναι ετούτη η στιγμή.
Το παρελθόν είναι γλυκό, μα και τόσο μακρινό για σένα...
Κοιτάς την απεραντοσύνη.
Είναι το θαύμα της ζωής, η αίσθηση της ύπαρξης μα και της μοναξιάς...
Περίεργο συναίσθημα. Πολύ μεγάλο για την ανθρώπινη καρδιά...
Ξέχνα το. Είσαι μικρός για κάτι τέτοιο, όμως στο φόρτωσαν νωρίς...
Η αίσθηση της μοναξιάς δημιουργεί την αναζήτηση αγάπης.
Είναι νωρίς όμως για ένα συναίσθημα σαν κι αυτό...
Υπάρχει όμως και το μίσος.
Η μοναξιά μου είναι μεγαλύτερη απ'τη δική σου, γιαυτό και σε μισώ...
Κι όμως όλοι έχουμε δικαίωμα σε μια αχτίδα του ήλιου...
Απλώνω τα χέρια μου στη θέρμη.
Άλλη μια περίεργη αίσθηση, σαν μια αγκαλιά αέρινη...
Τι να πρωτονιώσεις πλέον;
Είμαι μόνος και νιώθω τόσα πολλά. Ίσως δεν τα αντέξω...
Τέλος είναι και οι σκέψεις. Ο οδηγός για την αλήθεια.
Ένα φως, δώρο Θεού στην ύπαρξη του κόσμου...
Γιαυτό και μες στη μοναξιά μου, αγαπώ, αγκαλιάζω, σκέφτομαι. Για να αποδείξω πως,
ΕΝΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΛΑ!
Κι ας με μισούν. Γιατί αυτοί δεν αναζητούν τη δική τους αχτίδα ηλίου...

Wednesday, March 21, 2007

"A storm is coming my dear. A strong one, just for us...
Straight to us, warning us. For the worse and for no joy.
Let us pray. Just be silent and the storm will pass...
And no one will notice what we've been through.
Let's pray. For this fortress will never fall...
Can you feel the rain onto your face?"







"Είναι ήσυχα εδώ. Όσο ακούω της βροχής τη μουσική...
Είναι που γνωρίζω ότι είμαι ακόμα δυνατός.
Κανείς δε το νιώθει πλέον πόσο δυνατή είναι...
Μα πως να νιώσουν τη βροχή μες στον τυφώνα;
Εγώ χαμογελούσα, για να μην προσέξουν...
Διχάζοντας μυαλό και σώμα, είμαι σ'απάνεμο.
Είναι απέραντη αυτή η γη, δε συμφωνείς;
Να που κοπάζει η βροχή..."









"Τέλειωσέ; ή μήπως ήρθε το τέλος;
Όχι είναι μονάχα οι τελευταίες στάλες...
Η εκπνοή και η υπόσχεση πως θα ξανάρθει.
Ακόμα κανείς δεν πρόσεξε! Περίεργο ε;
Μα ποιός νίκησε τελικά;
Τουλάχιστον είμαστε ζωντανοί και οι δύο...
Συνέχισε να χαμογελάς, μην καταλάβουν.
Και στο τέλος σου χρωστάω ένα φιλί..."






"Look what we've done...
Look the beauty that was hidden beneath the rainy landscape!
It's worth after all...
To fight to the last gasp. To fear and to live again!
Like a fairytale...
With no princesses and monsters. Aren't you glad?!"

Tuesday, March 20, 2007


Ανοίγω για μια και μόνη φορά τα αυτιά μου, για να αφουγκραστώ τι υπάρχει γύρω. Πάλι τα ίδια και τα ίδια ακούω και με πιάνει αηδία. Ψάχνω πάλι τρόπο να κλειστώ στον εαυτό μου και να φορέσω ακόμα μια φορά το χαμόγελο που με συνοδεύει στον "έξω κόσμο". Δεν μπορώ να συνεχίσω να ακούω. Μου αρκεί που βλέπω και αγνοώ, γιατί:


Μιλάνε για αλλαγή... ούτως η άλλως συμβαίνει στον καθένα!
Μιλάνε για την κοινωνία... μα αυτοί την έχουν χτίσει!
Μιλάνε για το σεξ... αφού ο έρωτας είναι πια νεκρός!
Μιλάνε για εξαθλίωση... γιατί είναι και αυτοί εξαθλιωμένοι!
Μιλάνε για προσαρμογή... μπας και καταλάβουν και αυτοί πώς γίνεται!
Μιλάνε για φτώχια...μιας και όσοι δεν την έχουν στην τσέπη την έχουν στο μυαλό!
Μιλάνε για απάτη...μα καλά, κοιτάει κανείς τριγύρω;;;
Μιλάνε για άποψη... σε μια εποχή που δεν ξέρουμε πια ποιός κυβερνάει!


Αυτό που δεν κατάλαβα τελικά είναι,
"γιατί αυτοί που δίνουν τις περισσότερες συμβουλές, δε δέχονται ούτε μία;;;"

Δυστυχώς δεν υπάρχουν πια σοφοί για να ξυπνήσουν τον κόσμο...

Ο άνθρωπος προσάρμοσε το περιβάλλον στις ανάγκες του και τώρα δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τους κανόνες που έχτισε ο ίδιος.
Ούτως η άλλως σε ζούγκλα ήμασταν και ως πίθηκοι!
Η φύση εκδικείται...

Monday, March 19, 2007


Ακούω πάλι το "join me" πίνοντας καφέ και κάνοντας στριφτό τσιγάρο σ'ένα παγκάκι ξεχασμένο σ'ένα στενό...
Αγαπημένο στέκι. Μόνο κάτι γείτονες το έχουν παρατηρήσει και αναρωτιούνται.
Πάντα είναι περίεργος ο κόσμος!

Εγώ όμως είμαι αληθινός...
Τουλάχιστον τότε, γιατί κρύβομαι καλά. Από όλους και όλα.

Μόνο οι γείτονες παρατηρούν τις στιγμές νιρβάνας μου.
Θα είναι το μικρό μας μυστικό ε;;;

Μες στις σιωπηλές αυτές στιγμές, σκέφτομαι πόσο πολύ φοβάμαι ν'αγαπήσω ξανά...
Όμως δεν φοβάμαι τόσο που να σταματήσω να το σκέφτομαι.

Είναι αργά πια ή προλαβαίνω;
Και να μην προλάβω δεν πειράζει!!!Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που ξεμένω.

"Δεν θα με ξεχάσεις έτσι δεν είναι;" λέω στον εαυτό μου για άλλη μια φορά.
Δεν είναι μοιρολατρεία, είναι επανάσταση. Γιατί για μένα είναι δύο κόσμοι: εγώ και οι άλλοι.
Να ένας έρωτας λοιπόν! Έρωτας για μένα, ίσως και ευτυχία.

Γιατί κάποιοι χάσαν στην πορεία και αυτό.

Να λοιπόν και κάτι που δεν τολμώ να σκεφτώ!
Τελικά είμαι καλά!(;)

Ένας άντρας και μια γυναίκα κάθονται σε ένα ξεχασμένο παγκάκι.
"Δεν θα με ξεχάσεις ε;..."
Σ'αγαπώ γιατί με κάνεις να υπάρχω και μιλάς μαζί μου ειλικρινά!

Εγώ είμαι πλήρης γιατί έχω εσένα. Εσύ όμως;
Ξέρω νιώθεις προδομένη ακόμα...
You, me...
ALONE...

Μια λέξη για δύο ανθρώπους. Περίεργο μα και τραγικό.
Ίσως και μάταιο, όταν υπάρχει η ντροπή.

Η ντροπή του να είμαστε μαζί-η επιλογή του να ξεχνάς ποιός είσαι.-η τραγωδία του να εγκαταλείπεις τον εαυτό σου.

Κρίμα γεννήθηκε ένα λουλούδι τότε.
Αλλά δεν άνθισε ποτέ...
Το έφαγε η κοινωνία και τα πρέπει.
Κοιμήθηκες είπα εγώ. Πιστεύω πως δεν βρήκες τη δύναμη ποτέ να υψώσεις το πρόσωπό σου στον ουρανό και να αντιληφθείς το χάρισμα του να είσαι ξεχωριστός...

Ζήσε τη νιρβάνα σου για λίγο ακόμη...έστω και σκυφτός.

Εγώ το ξεπέρασα. Για σένα λυπάμαι που δεν κατάλαβες ποτέ.
Δεν χάνομαι,κοιμήσου.
Μα όταν ξυπνήσεις θα χαρείς έστω για λίγο, πριν ν'αντιληφθείς πως υπάρχουν λύκοι εκεί έξω..

Γιατί υπάρχει μοναξιά στο να κοιτάς τον ουρανό...