"Σαν επιθυμία για ελευθερία από φωνές χρόνια νεκρές
Σαν κραυγή από απελπισία, μα ζώντας στις σκιές"
My prisonic fairytale, that no one knows, a well kept secret for a soul so lost as much beautiful..This prison keeps rotting my wings but no system can border my mind...
Beware as the fairytale continues, for it has no bitter end...

Saturday, April 7, 2007

Χθες είδα από μακριά έναν παλιό μου συμμαθητή. Αυτός τώρα πλέον μεγάλος και τρανός, μπλεγμένος πολιτικά και με έντονο ύφος. Κάπνιζε πούρο και φορούσε γυαλιά (αν και νύχτα) χαιρετώντας τους πάντες.
Αν και ποτέ δεν "ζυγίζω" τους γύρω απ'αυτό που δείχνουν, με έβαλε σε σκέψεις, γιατί αυτήν η υπεροψία ήταν αυθεντική. Ίσως και με μιά δόση ειρωνίας, γιατί οι απολαβές του από όλη αυτήν την ιστορία είναι πολύ μεγάλες, κάνοντας τον να βλέπει όλους τους άλλους κατώτερους.
Πάντα πρώτη μου σκέψη, όταν παρατηρώ κάτι, είναι πως, είτε ισχύει αυτό που βλέπω, είτε το ακριβώς αντίθετο.
Δεύτερη σκέψη μου ήταν μια προσευχή.Μια προσευχή στην ανώτερη δύναμη, να μην καταντήσω και εγώ με τη μύτη ψηλά.
Τρίτη μου σκέψη ήταν μια αναδρομή στο παρελθόν μου. Ποιός ήμουν και ποιός είμαι.
Υπάρχει ακόμα η ουσία αυτού που με κάνει μοναδικό; Ζει ακόμα πίσω από αυτά τα μάτια, το φως που έδειχνε ό,τι είμαι;

Ή μήπως χάθηκε;

Έφυγα, κάνοντας ακόμα μια προσευχή, για τις δύσκολες στιγμές, τα εμπόδια και τις στενοχώριες. Δεν ξέρω αν φαίνεται ακόμα, αλλά όλα αυτά συνέχισαν το "παραμύθι". Με προστάτεψαν από αυτό που αποκαλώ "επικίνδυνη πλευρά της ανθρώπινης φύσης" και ουσιαστικά από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Και για μια ακόμη φορά αισθάνθηκα περήφανος για το παρελθόν μου! Ακόμα και για αυτό που με πονούσε...

5 comments:

vampiria said...

Και πολύ καλά κάνεις και είσαι περήφανος zelotάκι μου! Γιατί το παρελθόν του καθένα από εμάς είναι η ιστορία του και κάθε ιστορία είναι με τον τρόπο της... ένδοξη! Έχει μάχες, έχει νίκες, ήττες, χαρές, λύπες, κατορθώματα, απώλειες! Όλοι φτιάχνουμε τη δική μας! Δεν είναι όμως ανάγκη να την... διαλαλούμε σαν εμπόρευμα!

Και τι έγινε που μεγαλοπιάστηκε ο τύπος; Έχει μείνει αυθεντικός; Και αυτό το ύφος των χιλίων καρδιναλίων του δίνει κύρος; Του δίνει δύναμη; Την ψώνισε το παλικάρι και βλέπει όλο τον κόσμο κατώτερο! Μόνος θα μείνει, ειδικά αν κάποια στιγμή χάσει τα υλικά πράγματα που έχει!!

Φιλιά και καλημέρες...

an205 said...

Χωρίς αιτία - Παύλος Σιδηρόπουλος

Αλαζονικός και καχύποπτος
πέταξε την μπέρτα του εμπρός
και είπε "να φεύγω τώρα
είναι η ώρα, θα σας ξαναδώ"

Σαν κάτι να 'ψαχνε μα κι όλο το 'χανε
κι ούτε ένας ρώτησε να μάθει τι
μόν' του 'παν "μπρος φύγε τώρα
κακιά η ώρα κι ίσως με τον καιρό"

Μα κείνος είχε άλλο σκοπό
σε μια παράγκα χωρίς Θεό
έψαχνε λέει το φάρμακο
που να 'ναι μοναδικό

Λίγο ειρωνικά και αδικαιολόγητα
τα βάζει με όλους και μια μέρα ξαφνικά
αρχίζει και δε μιλάει
αλλού κοιτάει, κάτι μυστικό

Κι έτσι αθόρυβα μα αποφασιστικά
μετατράπηκε σε σκιά
και είπε "να φεύγω τώρα
είναι η ώρα κι ίσως σας ξαναδώ "

Εκείνος είχε άλλο σκοπό
σε μια παράγκα χωρίς θεό
έψαχνε λέει το φάρμακο
που να 'ναι μοναδικό
που να 'ναι μοναδικό
που να 'ναι...;

vampiria said...

Zelot μου, διάβασα την απάντηση στο comment! Είμαι μέσα για το blog! Πώς θα γίνει όμως; Σου έχω στείλει και mailάκι!!
Kisses

Paolo said...

Η δεύτερη σκέψη που έκανες, είναι το δικό μου σχόλιο..

Zelot said...

an205,ποιός να σχολιάσει τον Σιδηρόπουλο;

paolo, μου έκανε τόσο εντύπωση το πόσο πολύ υπερήφανος ήταν που δεν μπορούσα παρά να (ξανά)προσευχηθώ να μην γίνω ποτέ έτσι...